Als je met Nancy praat, merk je meteen: ze is een open boek. Wat je ziet is wat je krijgt. En wat je krijgt, is iemand met een groot hart, een scherpe blik en een diepe wens om iets goeds te doen voor anderen.

“Mijn verhaal is misschien depressief, maar ik ben dat zelf totaal niet. Ik sta juist heel positief in het leven. Mijn verleden was gewoon klote. Maar daardoor weet ik wat echt belangrijk is.”

Nancy groeide op in een onveilige thuissituatie. Ze werd mishandeld door haar vader en ontving thuis geen liefde, terwijl je daar als kind zo’n behoefte aan hebt. Nancy kreeg op jonge leeftijd een kind, stond er jarenlang alleen voor. Ze worstelde met ziekte, met verdriet en met gebrek aan kansen.

“Ik mocht van mijn ouders niet studeren. Dus ik heb alleen de huishoudschool gedaan. Daarna kreeg ik mijn zoon, en ik wilde zo graag dat hij niet hoefde mee te maken wat ik had meegemaakt. Dus ik gaf alles aan hem. Alles. Zijn liefde maakte alle ellende goed. Hij heeft mijn leven gered”

Wat hielp? Creativiteit. Dingen maken. Iets ouds oppimpen, iets lelijks omtoveren tot iets moois. “Als ik creatief bezig ben, wordt mijn hoofd leeg. En ik zie dat bij anderen ook. Mensen die denken dat ze niks kunnen en dan gaan ze aan de slag, en dan bloeien ze helemaal op.”

Dat is ook wat Nancy straks bij Het LeerStation wilt gaan doen: creatieve workshops geven. Met en voor de wijk.

“In deze buurt is niet veel. Niet voor kinderen, niet voor mensen met weinig geld. Dus ik wil laten zien: je hebt geen fortuin nodig om iets moois te maken. Ik laat zien hoe je dingen kunt opknappen, hoe je zelf kerststukjes maakt die je normaal in de winkel veel geld kosten. Zo geef je mensen trots. Zelfvertrouwen. En verbinding.”

Want dat is wat Nancy al jaren doet. Ze organiseert Paas-speurtochten. Is zelf de paashaas. Biedt meiden uit de buurt een plek om te knutselen. Staat klaar als iemand hulp nodig heeft. En dat zonder diploma’s, maar mét bakken levenservaring.

“Ik heb nooit een carrière gehad. Maar ik heb wél iets opgebouwd in deze wijk. Mensen kennen mij. Als er iets is, bellen ze aan. Als iemand eenzaam is, kom ik even langs. Als het straatje kaal is, planten we samen bloemen.”

Bij Het LeerStation wordt Nancy straks niet alleen workshopgever, maar ook het gezicht van de coffee corner.

“Ik ken hier zoveel mensen. En ik weet dat er veel eenzaamheid is. Sommige mensen hebben gewoon even een praatje nodig. Een beetje aandacht. Dan kunnen ze daarna weer verder. Het LeerStation wordt hopelijk zo’n plek. Een huiskamer voor de buurt.”

En waarom dit zo belangrijk is?

“Omdat ik weet hoe het voelt om níet gezien te worden. Hoe het voelt om alleen te worstelen. Dus ik wil dat niemand in deze buurt zich zo hoeft te voelen. En als ik ook maar één iemand kan helpen, ben ik blij.”

Voor Nancy is Het LeerStation niet zomaar een plek. Het is hoop. Een nieuw begin. Een ruimte waarin haar talent, warmte en levenservaring niet als ‘onbetaald vrijwilligerswerk’ worden gezien, maar als waardevolle bijdragen aan een wijk die bloeit door mensen zoals zij.

“Ik hoop dat ik het een beetje als mijn eigen woonkamer mag zien. Dat mensen langskomen. Dat ik ze mag helpen, of gewoon even luisteren. Dat ze weten: hier ben je welkom.”

Voor mensen zoals Anneke en Nancy, en dat zijn er veel,  is Het LeerStation geen experiment. Het is een noodzaak. Een plek waar je opnieuw leert vertrouwen. Waar je mag bouwen, op eigen tempo. Waar je gezien wordt, niet alleen als cliënt of vrijwilliger, maar als mens met ervaring, talent en waarde.