Margot Peters
Maarten Huygen publiceerde afgelopen vrijdag Onderwijs emancipeert niet langer in het NRC. Hij schrijft het volgende over de ‘bijlesgeneratie’:
“Louise Elffers schrijft in haar vlotte en goed gedocumenteerde essay De bijlesgeneratie. Opkomst van de onderwijscompetitie dat hoogopgeleide ouders er veel voor over hebben om hun kind het zelfde opleidingsniveau te gunnen. Ze sturen hun kinderen massaal op bijles als het even niet mee zit. (…) Lager opgeleide ouders kunnen zich die bijles vaak niet veroorloven. Dat is een van de oorzaken dat hun kinderen minder in de kopgroep zijn te vinden. Ook de vroege voorselectie in groep acht, gecombineerd met steeds minder doorstroommogelijkheden in het middelbare onderwijs zetten die kinderen op achterstand. Onderwijs reproduceert dan als vanouds weer de standenmaatschappij. (…)
De meest voor de hand liggende oplossing die Elffers geeft, is om kinderen minder vroeg te selecteren en de doorstroming te verbeteren. (…) Andere oplossingen, die Elffers geeft – bijles voor iedereen en meer individueel maatwerk – zijn duur. De vraag is of de overheid het wil betalen.”
Dat is precies wat het Leerstation biedt: bijles voor iedereen. Ik herken het probleem dat Maarten Huygen en Louise Elffers schetsen heel goed; het is de reden dat het Leerstation is ontstaan. Wij maken onderwijsondersteuning toegankelijk voor iedereen. We wachten niet tot de overheid dat wil of kan betalen, maar we regelen het zelf. De sterkste (sch)ouders dragen de zwaarste lasten.
Tegelijkertijd maak ik me zorgen: Louise haalt in haar boek de leerlingen in Singapore aan, waarvan 97% schaduwonderwijs volgt na schooltijd. Dat is vreselijk: het openbaar onderwijs zou goed genoeg moeten zijn om het grootste deel van de leerlingen voldoende te ondersteunen. Daarom focussen we op zelfstandigheid: we hopen dat onze leerlingen zo snel mogelijk weer zelf aan de gang kunnen met de skills die wij ze leren.
Laten we komend jaar zien of het werkt!