“Het ging mis. Ik kreeg zware bloedarmoede, de stress liep op, het ging slecht met mijn broer die verslaafd was… En toch bleef ik zorgen. Tot mijn lijf stopte. En mijn hoofd ook.”

Ze werd ziek. Eerst psychisch, daarna lichamelijk. Paniekaanvallen, uitputting, chaos. “En dan komt er iets geks: je valt weg uit je werk, maar je raakt ook een deel van jezelf kwijt. Ik had altijd een rol, een plek. Ineens was die er niet meer. En niemand vraagt: hoe is het met jou? Ze vragen: wat doe jij voor werk? En als je dan niks hebt, voel je je onzichtbaar.”

Anneke werd voor 50% afgekeurd. De rest moest ze zelf opnieuw uitvinden. Maar hoe doe je dat, als je niet meer fulltime kunt werken, maar wel barst van de ervaring en de wens om van betekenis te zijn?

Ze probeerde het. Vrijwilligerswerk. Sollicitaties. Een paar uur in de zorg. “Maar alles ging te snel. Alles was te veel. Acht uur op een dag trok ik niet. En elke keer als het niet lukte, kwam die teleurstelling weer terug. Ik miste mijn werk zó. Het voelde als een breakup waar ik zelf niet voor gekozen had.”

Toch bleef ze bewegen. Elke dag tien meter wandelen met haar hond. Een gesprek hier, een training daar. Ze deed een paardencoaching om haar zelfvertrouwen terug te vinden. En langzaam begon er iets te groeien. Tot Het LeerStation op haar pad kwam.

“Daar voelde ik: dit klopt. Hier mag ik zijn wie ik ben, met wat ik kan en met wat ik (nog) niet kan. Er is geen vacature waar ik in moet passen. Ze zeggen gewoon: wie ben jij, en hoe kunnen we samen iets moois maken?”

Anneke wil weer begeleiden,motiveren, organiseren. Niet per se groots of veel, maar wel betekenisvol. “Ik ben een mensenmens. Geef me iets om handen, laat me iets opzetten, een training begeleiden, mensen ontvangen. Als ik iets zie wat moet gebeuren, dan pak ik het op. Daar krijg ik energie van. Maar het liefste wel op een manier die past bij mij.”

En dat is precies wat Het LeerStation biedt. Een plek waar je niet hoeft te bewijzen dat je voldoet. Waar je niet in een functie hoeft te passen. Maar waar de plek zich vormt om jou heen. Op basis van wie je bent, wat je hebt meegemaakt en wat je meebrengt.

“Ik zie Het LeerStation als een brug. Niet naar een baan op papier, maar naar weer echt meedoen. Op mijn manier. In mijn tempo. Met mijn talenten.”

Wat Anneke betreft, is dat precies wat de wereld nodig heeft: plekken waar mensen niet worden afgerekend op wat niet meer lukt, maar worden verwelkomd op wat er nog wél is.

“We zijn zo gewend te kijken naar diploma’s en cv’s. Maar wat als je het andersom doet? Wat als je kijkt naar het verhaal achter iemand? Dan krijg je zoveel meer terug.”

Anneke weet nu al dat ze wil werken bij Het LeerStation. Niet omdat ze nog moet groeien naar 24 uur per week. Maar omdat ze wil bijdragen. Omdat ze weer iets wil doen wat haar blij maakt. En omdat ze weet dat het mogelijk is, als de omgeving zich ook durft aan te passen.

Voor mensen zoals Anneke en Nancy, en dat zijn er veel,  is Het LeerStation geen experiment. Het is een noodzaak. Een plek waar je opnieuw leert vertrouwen. Waar je mag bouwen, op eigen tempo. Waar je gezien wordt, niet alleen als cliënt of vrijwilliger, maar als mens met ervaring, talent en waarde.